Freeport - Grand Bahama

Het nadeel in de Bahamas is dat als je naar een andere stad wilt, je genoodzaakt bent om het vliegtuig nemen. Het voordeel is dan wel dat als je ergens naartoe moet voor stage je gefinancierd word om erheen te vliegen en een nacht in een luxe hotel te verblijven (inclusief een behoorlijk bedrag om van te eten en drinken). Dat was afgelopen vrijdag voor mij het geval. Vanuit mijn kamer, met een bed dat breder dan lang was, had ik ook nog eens prachtig uitzicht over de zwembaden en de aangrenzende oceaan, waar ik dan ook zeer zeker gebruik van heb gemaakt. Mocht dit de jaloezie een beetje opwekken zou ik vooral niet naar de foto's kijken.

Achtergrondinformatie voor de liefhebber:
Freeport ligt op het eiland Grand Bahama, ten noorden van New Providence, het eiland waar Nassau ligt en ik woon en werk. Het is op Nassau na de grootste stad van de Bahama's en is pas vanaf 1955 bewoont. Toen heeft de overheid de Hawkbill Creek Agreement getekend, wat betekende dat om de economie in Grand Bahama te laten groeien er geen belasting op het eiland geheven wordt (vandaar de naam Freeport). Op het eiland zijn dus eerst water en elektriciteitsvoorzieningen gelegd voordat alle gebouwen geplaatst werden. Toch is het geen succes gebleken en is het eiland alweer in achteruitgang, mede door het onvoorspelbare orkaanseizoen. Zoals op de foto's te zien worden grote gebieden met bomen verwoest door orkanen en bijhorende tornado's. Om het overtollige water op te vangen en om de natuurlijke vegetatie te behouden heeft de overheid besloten om een nationaal park te maken. En dit brengt mij tot het volgende deel van mijn reis naar Freeport.

Zaterdag ben met een collega uit de Bahamas naar het Lucayan National Park op Grand Bahamas geweest. Hij komt hier vaker en heeft de hele tocht als persoonlijke gids gefungeerd. Het water afvoersysteem in het national park begint in het bovengelegen pijnbomen gebied, waar het water verzameld wordt en de grond insijpelt. Als de druk van boven te groot wordt kan het voorkomen dat er een 'sinkhole' onstaat (zie foto's). Dan is de grond ingezakt waardoor een deel van de grottenstelsel zichtbaar wordt. Het water in de sinkhole is dan ook zoet water door de regen. Eronder ligt het zoute water van de oceaan. Als je verder richting de oceaan loopt kom je steeds verder in het mangrovebos, waar het water op sommige plekken vrij hoog stond en we op blote voeten door het water de soort van paden gevolgd hebben. Op sommige plaatsen was het zo dicht begroeid dat je ook niet meer naar boven kon kijken en je volledig omsloten was door de gekgroeiende takken van een mangrove boom. Onderweg kom je veel aparte vogels, vlinders en hagedissen tegen. Weer een stuk verder richting de oceaan wordt het weer droog en hebben zich talloze spinnen en krabben gevestigd. Sommige krabben zijn zo groot dat ze bijna een kraburger restaurant kunnen beginnen en spinnen groot genoeg dat je vriendin er wél bang voor mag zijn en die spinnenwebben maken groter dan 2 meter breed. Uit de dichte begroeiing loop je dan ineens het strand op, met aangrenzend helder blauw water. Op de terugweg, waar ik nog aangevallen werd door een kleine krab, hebben we wel grotendeels via een steigerconstructie terug landinwaarts kunnen lopen. Hoop dat de foto's mijn verhaal wat beter kunnen vertellen.